Llevaba tanto tiempo oyendo buenas cosas del proyecto que Miguel Rojo estaba desarrollando que las expectativas estaban por todo lo alto. Pero cuando estas buenas cosas te las están diciendo todo el claustro de profesores de O Garaxe Hermético con Miguelanxo Prado como máximo tutor del proyecto, pues les das toda la credibilidad.
Leída la obra, me uno a las alabanzas. Realmente impresionante el grado de madurez comiquera el que alcanza Miguel Rojo con esta obra.
Un trabajo que entra ligeramente en la autobiografía que Miguel usa a su conveniencia para extender el impacto argumental del cómic a terrenos muchos más amplios.
Una obra que traspira honestidad y con ciertos momentos de brillantez narrativa más allá de todos los guiños comiqueros que podemos encontrar en sus páginas.
Un punto por encima de lo recomendable.
Un debuxante afeccionado e coleccionista de cómics que vive amargado polo seu traballo e tenso polas fortes discusións coa súa muller e o seu fillo adolescente, afronta a crise dos 40 con angustia debido aos seus problemas de saúde e unha sensación cada vez máis forte de estar vivindo unha vida que non é a que soñaba vivir.
Como terapia, acode sempre que pode á bocatería dun amigo para desafogarse. Este recoméndallle que use a súa habilidade cos lapis para recrear a súa vida ideal nun cómic e comparala coa actual, pero non lle convence moito a idea.
Ao día seguinte, cando visita a súa libraría habitual, decátase, mediante un cartaz, de que un antigo compañeiro de clase e rival, logrou ter éxito como debuxante de cómics. Isto cabréao e faille atopar a motivación que precisaba, pero a súa vida comeza a abalar cando vai á presentación do seu rival e coñece unha atractiva muller que podería ser a súa media laranxa.