viernes, noviembre 04, 2011

El rincón de Zeke: Adiós, ingeniero, adiós.

En este mes de Noviembre nos vamos a tener que despedir de uno de los habituales de BD; Risi de Eimer, también conocido como "El ingeniero".

Como diría él mismo "marcha porque ten que marchar". Pero eso no quita para que los sospechosos habituales lo vayamos a echar en falta.

Un hombre que muestra sabiduría a raudales. Sus conversaciones son antológicas. Recomienda tebeos como ninguno (Scalped o De perros y huesos) y libros como Sueño de Fevre (cosa buena). Aunque últimamente tiene más tebeos y libros que leer que tiempo para ello.

Es un tipo un poco raro. Miró Instinto Básico no por Sharon Stone sino por Jerry Goldsmith.  Es lo que tiene ser experto en Bandas Sonoras. Le gusta más Perseguido que Elektra y eso, pese a recientes encuestas, no puede ser normal. Se ha aficionado a la fuerza de la velocidad así que cualquier día lo veremos en algún maratón haciendo historia.

Aquí tenéis su blog aunque ya os advierto que no lo actualiza demasiado a menudo "É un lacazan".

Poco más que añadir. Supongo que a partir de ahora, dedicará el tiempo a cosas mas interesantes como buscar zancudas... " nena gustache o pemento".
Esperemos que no se olvide de hacernos una visita de vez en cuando. Xa... xa.

Si has llegado hasta aquí y ni conoces a Risi, para compensar el tiempo perdido, aquí tienes una curiosidad.  En el Oporto hay un futbolista llamado Givanildo Vieira de Souza pero es más conocido como Hulk y ese nombre lleva en su camiseta.



¿Ya lo sabias? Y a mi que me cuentas como dijo el poeta: ECHE O QUE HAI.




ZEKE

3 comentarios:

Risi Eimer dijo...

Por partes.

Máis que conversacións diría charlas, monólogos, dar a chapa...

Falando de recomendacións, a recomendación de "De perros y huesos" deu lugar a un post de El rincón de Zeke que provocou un dos grandes momentos do blog, cando o propio autor comentou o post. Momento grande, aínda que non chega ó nivel do das películas, coa gran intervención do gran David Rubín.

E falando de películas, non vin Instinto Básico por Jerry Goldsmith, vino polo mesmo que todos. O que pasou foi que me quedei coa música, e non estou a falar da escena da discoteca... Estou a falar da escena na cal Michael Douglas investiga a ficha universitaria de Lisa Hoberman. Ese tema ó piano, un dos mellores temas de suspense. Incríble, como toda a banda sonora na película: as escenas de persecucións de coches, o final, o final final... Merecía o Oscar a mellor partitura do ano 1992 e non Aladdin. Eses anos nos que Alan Menken tiña "enchufe" na academia.

E sí, deume polo running máis ou menos polas mesmas datas nas que empecei o blog. Os resultados son un pouco diferentes, que teño participado case nas mesmas carreiras populares que post teño escritos.

Ei rapariga... ¿Gústache o pemento? ¿E a tortilla con cebola?

Éche o que hai, ó final narro e narro e saeme o comentario máis largo que o post.

Mañá máis e mellor.

PD. Creo que non se me esqueceu nada, que tiña esto escrito e deume error ó publicar o comentario. Volta a escribir... Menuda xogada.

Anónimo dijo...

The force be with you, inxeñeiro!!

M dijo...

Siento no haber conocido a un compañero de hobbies. Aunque solo fuera para discutirle, echando la vista atrás, que la ganadora del Oscar de 1992 debería haber sido "A river runs through it" (y ahora la de cal: completamente de acuerdo en su analisis sobre Aladdín).